یکی از مهم‌ترین خصوصیت نانوداروها، بالاتر بودن نسبت سطح به حجم آن‌ها، در مقایسه با داروهای معمولی است که به افزایش حلالیت در خون کمک می‌کند. در مطالعه‌ی حاضر اثرات نانواکسید منیزیم و اکسید منیزیم بر شاخص‌های الکتروکاردیوگرام سگ بررسی و مقایسه گردید. بدین منظور یک گروه از سگ‌ها (5 قلاده) به عنوان شاهد و گروه‌های دوم و سوم، نانواکسید منیزیم را به میزان 5 و 10 میلی‌گرم/کیلوگرم و گروه چهارم اکسید منیزیم را به مقدار 10 میلی‌گرم/کیلوگرم وزن بدن دریافت کردند. ارزیابی عملکرد قلب شامل تعداد ضربان قلب، ریتم قلب و ارزیابی امواج P-QRS-T با استفاده از اشتقاق‌های استاندارد الکتروکاردیوگرام در زمان‌های قبل، یک، سه و بیست و چهار ساعت بعد از تزریق داروها انجام شد. مقادیر منیزیم، پتاسیم، سدیم و کلسیم سرم در زمان‌های فوق اندازه‌گیری شدند. شاخص‌های الکتروکاردیوگرام از قبیل محور الکتریکی قلب، دامنه و ارتفاع موج P، دامنه‌ی کمپلکس QRS و فواصل Q-T و P-R تغییرات معنی‌داری نداشتند، با این وجود، دامنه‌ی موج T در گروه 2، سه ساعت بعد از تزریق دارو کاهش معنی‌داری داشت (01/0p<). ارتفاع موج R در گروه 3، سه ساعت بعد از تزریق دارو افزایش معنی‌داری داشت (05/0p<). میانگین تعداد ضربان قلب به وسیله‌ی هر سه گروه دریافت کننده‌ی دارو، در ساعت سوم بعد از تزریق دارو کاهش معنی‌داری داشت (05/0p<). مقدار منیزیم سرم، یک ساعت بعد از تزریق به وسیله‌ی همه‌ی داروها، افزایش معنی‌داری یافت (001/0p<). در مقادیر پتاسیم، سدیم و کلسیم سرم، تفاوت معنی‌داری دیده نشد، بنابراین، مصرف نانواکسید منیزیم و اکسیدمنیزیم، می‌توانند روی سیستم قلب و عروق از جمله ضربان قلب و برخی از شاخص‌های الکتروکاردیوگرام اثراتی داشته باشند، ضمن این که، وقوع برخی آریتمی‌های قلبی در مصرف اکسید منیزیم بیش‌تر از شکل نانواکسید منیزیم می‌باشد. بر این اساس، می‌توان چنین بیان کرد که با کوچک‌تر شدن اندازه‌ی مولکولی ذرات، خروج نانوذرات از خون سریع‌تر صورت می‌گیرد و در نتیجه غلظت سرمی آن کم‌تر از شکل معمولی خواهد شد.
)