اثرات تجویز خوراکی نانوذره سلنیوم و سلنیت سدیم بر میزان نسخه برداری از ژن رزیستین در بافت جفت میش‌

نوع مقاله: مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 دانش‌آموخته دکترای تخصصی بیماری‌های داخلی دام‌های بزرگ، گروه علوم درمانگاهی، دانشکده دامپزشکی، دانشگاه شهرکرد، شهرکرد، ایران.

2 استاد گروه علوم درمانگاهی، دانشکده دامپزشکی، دانشگاه شهرکرد، شهرکرد، ایران.

3 دانشیار ، گروه علوم درمانگاهی، دانشکده دامپزشکی، دانشگاه شهرکرد، شهرکرد، ایران.

4 استادیار، گروه ژنتیک، دانشکده علوم، دانشگاه شهرکرد، شهرکرد، ایران.

چکیده

رشد جنین در اواخر دوران بارداری وابسته به عملکرد صحیح و اختصاصی محور گلوکز- انسولین است که منجر به رشد و تکامل اختصاصی دستگاه‌های بدن جنین، عملکرد جفت و رشد جنین می‌شوند. در این بین رزیستین، هورمونی مترشحه از بافت چربی است که نقشی متفاوت را در تنظیم هومئوستاز انرژی و متابولیسم گلوکز ایفا می‌کند. در انسان تنها مقادیر کمی رزیستین در بافت چربی و مابقی آن در بافت‏هایی همچون مغز استخوان، طحال، بافت ریه و جفت بیان می‏شود. هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر تجویز خوراکی نانوذره سلنیوم و سلنیت سدیم بر میزان نسخه برداری از ژن رزیستین در جفت میش بود. به این منظور 20 رأس از میش‌های 4 ماه آبستن به‌صورت تصادفی انتخاب و به چهار گروه تقسیم شدند و در زمان 10 روز منتهی به زایمان به‌صورت روزانه تجویز خوراکی انجام گرفت. به گروه‌‌ تیمار 1 سلنیت سدیم (به میزان 1/0 میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن)، به گروه‌های تیمار 2 و 3 نانوذره سلنیوم (به ترتیب در دو دوز 05/0 و 1/0 میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) و به گروه چهارم (شاهد) آب مقطر با حجم مشابه خورانده شد. در زمان زایمان، اقدام به نمونه‌برداری از بافت جفت کلیه میش‌ها شد و با استفاده از روش Real-time PCR و بر اساس روش مقایسه‌ای ΔΔCt-2، میزان نسخه برداری ژن رزیستین مورد ارزیابی قرار گرفت. نتایج حاصل نشان داد که خوراندن ترکیبات مختلف سلنیوم به جیره غذایی میش‌های آبستن، موجب افزایش میزان نسخه‌برداری ژن رزیستین در جفت می‌شود و در این بین نقش سلنیت سدیم بارزتر از نانوذره‌ی سلنیم است (به ترتیب با اندازه p برابر با 002/0، 002/0 و 001/0).

کلیدواژه‌ها

مجله دامپزشکی ایران

مقالات آماده انتشار، پذیرفته شده
انتشار آنلاین از تاریخ 09 مرداد 1398

فایل ها

اشتراک گذاری

ارجاع به این مقاله

آمار