اثرات تجویز خوراکی نانوذره سلنیوم و سلنیت سدیم بر میزان نسخه برداری از ژن رزیستین در بافت جفت میش‌

نوع مقاله : مقاله پژوهشی

نویسندگان

1 متخصص بیماری‌های داخلی دام‌های بزرگ، دانشکده دامپزشکی، دانشگاه شهرکرد، شهرکرد، ایران

2 استاد گروه علوم درمانگاهی، دانشکده دامپزشکی، دانشگاه شهرکرد، شهرکرد، ایران

3 دانشیار گروه علوم درمانگاهی، دانشکده دامپزشکی، دانشگاه شهرکرد، شهرکرد، ایران

4 استادیار گروه ژنتیک، دانشکده علوم، دانشگاه شهرکرد، شهرکرد، ایران

5 کارشناس پرستاری، دانش آموخته دانشگاه آزاد اسلامی واحد آستارا

10.22055/ivj.2019.125104.2029

چکیده

    رشد جنین در اواخر دوران بارداری وابسته به عملکرد صحیح و اختصاصی محور گلوکز- انسولین است که منجر به رشد و تکامل اختصاصی دستگاه‌های بدن جنین، عملکرد جفت و رشد جنین می‌شوند.  در این بین رزیستین، هورمونی مترشحه از بافت چربی است که نقشی متفاوت را در تنظیم هومئوستاز انرژی و متابولیسم گلوکز ایفا می‌کند.  در انسان تنها مقادیر کمی رزیستین در بافت چربی و مابقی آن در بافت‏هایی همچون مغز استخوان، طحال، بافت ریه و جفت بیان می‏شود.  هدف از تحقیق حاضر بررسی تأثیر تجویز خوراکی نانوذره سلنیوم و سلنیت سدیم بر میزان نسخه­برداری از ژن رزیستین در جفت میش بود.  به این منظور 20 رأس از میش‌های 4 ماه آبستن به صورت تصادفی انتخاب و به چهار گروه تقسیم شدند و در زمان 10 روز منتهی به زایمان به صورت روزانه تجویز خوراکی انجام گرفت.  به گروه‌‌ تیمار 1 سلنیت سدیم (به میزان 1/0 میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن)، به گروه‌های تیمار 2 و 3 نانوذره سلنیوم (به ترتیب در دو دوز 05/0 و 1/0 میلی‌گرم به ازای هر کیلوگرم وزن بدن) و به گروه چهارم (شاهد) آب مقطر با حجم مشابه خورانده شد.  در زمان زایمان، اقدام به نمونه‌برداری از بافت جفت کلیه میش‌ها شد و با استفاده از روش Real-time PCR و بر اساس روش مقایسه‌ای ΔΔCt-2، میزان نسخه برداری ژن رزیستین مورد ارزیابی قرار گرفت.  نتایج حاصل نشان داد که خوراندن ترکیبات مختلف سلنیوم به جیره­ی غذایی میش‌های آبستن، موجب افزایش میزان نسخه‌برداری ژن رزیستین در جفت می‌شود و در این بین نقش سلنیت سدیم بارزتر از نانوذره‌ی سلنیم است (به ترتیب با اندازه p برابر با 002/0، 002/0 و 001/0).

کلیدواژه‌ها

فایل ها

اشتراک گذاری

ارجاع به این مقاله

آمار